Nauczycielki, opiekunki, pracownice DPS, branży gastronomicznej i opieki medycznej, matki. Pracujące za najniższą krajową lub świadczące bezpłatną opiekę niedoceniane, przemęczone. Niewidziane przez elity polityczne i społeczne. Nieodnajdujące się w obecnych partiach politycznych, liczących się stowarzyszeniach branżowych i organizacjach pozarządowych. Zaczynają się zrzeszać na nowo w związkach zawodowych, inicjatywach pracowniczych i NGO’sach, które walczą o socjalne prawa kobiet.
Kobiety u władzy to za mało
Czu Polska rządzona jest przez mężczyzn? Niekoniecznie. Rządziły nami premierki, liczne polskie miasta rządzone są przez prezydentki i radne. Mamy ministry, prezeski, doradczynie. Coraz więcej jest kobiet w zarządach korporacji. Dlaczego więc tak niewiele się zmienia w kwestiach sytuacji społecznej kobiet? Dlaczego kobiety u władzy przestają dostrzegać wyzwania z którymi mierzą się kobiety w swojej codzienności? Nie chcę tutaj nikogo krytykować. Domyślam się, że dojście do władzy, przebijanie się przez szklane sufity i zmiana parytetów ostatnich 20 lat wymaga grubej skóry i twardych pośladków. Zapewne dojście na szczyt i utrzymanie się na nim wymaga też pewnej formy asymilacji. Przejęcie męskich nawyków zarządzania. Czy jest to jednak usprawiedliwienie dla zaniku empatii i społecznej amnezji?
Kondycja społeczna jest problemem nas wszystkich
Przechodzimy kolejną falę strajków. Szala powoli się przechyla. Dość mają opiekunki dorosłych osób z niepełnosprawnościami, matki dzieci z niepełnosprawnością, opiekunki DPSów. Głośno o swoich prawach zaczynają mówić pracownice korporacji, nauczycielki, pielęgniarki. W roku wyborczym można nazwać to dobrą strategią. Pytanie jedynie brzmi, czemu dokładnie te same grupy zawodowe i społeczne muszą walczyć o swoje – absolutnie podstawowe prawa – w regularności kalendarza wyborczego, a przez cztery, osiem, dwanaście lat kadencji nie da się systemowo zaopiekować problemami, z którymi się mierzą? Głodowymi pensjami, akrobatyką budżetową i organizacyjną związaną z obowiązkami zawodowymi i opiekuńczymi, przemęczeniem, koniecznością wyrywania z systemu opieki medycznej, świadczeń finansowych, niemożliwością zadbania o byt swój o swoich dzieci przez godną pracę, dostępne mieszkanie, jakościową i dostępną opiekę, w tym medyczną.
Z usług zawodów mocno sfeminizowanych korzystamy wszyscy. Mówimy przecież o nauczycielka, pielęgniarkach, opiekunkach społecznych i medycznych, kasjerkach. Dlatego ich dobrobyt zawodowy i społeczny powinien interesować nas wszystkich. Ale tak nie jest.
Wejść wsród wrony i nie zakrakać
Dlaczego kobiety u władzy nie dbają o swoje koleżanki na mniej uprzywilejowanych stanowiskach? Czy rzeczywistość faktycznie jest tak prosta i przerażająca zarazem i nie ma znaczenia kim byłaś wcześniej, bo ważniejsze są rozgrywki polityczne? Wszędzie liczy się pieniądz i tylko on? Co zrobić, aby kobiety u władzy i te dochodzące idące po władze, realnie zaczęły zmieniać sytuację innych kobiet – dyskryminowanych w miejscu pracy i społeczeństwie.
M.in. na te pytania próbowały sobie odpowiedzieć uczestniczki IV Socjalnego Kongresu Kobiet w Łodzi organizowany przez OZZ Inicjatywę Pracowniczą . Były wśród nich związkowczynie, aktywistki, przedstawicielki organizacji pozarządowych, przyszłe polityczki. Byliśmy i my. Od lat mówimy o „karze za macierzyństwo” (więcej), braku opieki dla dzieci (więcej) , dyskryminacji kobiet na rynku pracy (więcej), ale także sprawiedliwości miejskiej w kontekście kobiet, w szczególności matek (więcej) i szerzej – jak konieczność walki o prawa kobiet musi uwzględniać prawa matek (więcej).
Warto przyjrzeć się postulatom, które SKK wypracuje, bo z pewnością są one odzwierciedleniem potrzeb kobiet, ale przede wszystkim kobiet młodych, które nie są reprezentowane przez obecne w Sejmie środowiska polityczne. Dotycząc one kwestii opiekuńczych, prawa do organizowania się w związkach i reprezentowania praw pracowniczych, mieszkalnictwa, ale prawa do odpoczynku i opieki zdrowotnej.
Przed nami wybory. Czy zmienią one podział władzy politycznej? Tego oczywiście nie wiemy. Bez względu na to kogo wybieramy, czy nasze polityczne upodobania bliższe są prawej czy lewej strony, warto stawiać trudne pytania o przyszłość kobiet, matek i naszych dzieci. Wierzę, że w kobietach siła, dlatego w nich pokładam nadzieję. Wierzę w nas i nasze świadome wybory, mądre oczekiwania i wysokie wymagania stawiane kobietom, które chcą decydować o naszej przyszłości.
tekst: Agnieszka Krzyżak-Pitura